به گزارش پایگاه خبری تحلیلی “دختران قهرمان” لیلا بهرامی سرمربی تیم ملی کاراته نوجوانان و جوانان ایران است. تیمی که در مسابقات قهرمانی آسیا در قزاقستان شرکت کرده و البته این مسابقات قهرمانی آسیا، آن چیزی نیست که فکر می‌کنید.
یعنی اگر در ذهنتان این است که مسابقات قهرمانی آسیا یعنی رویدادی مهم و سطح بالا که بیشتر کشورهای قاره در آن حضور دارند، با مشاهده جدول مسابقات نوجوانان و جوانان آسیا این تعریف در ذهنتان، کن فیکون خواهد شد.
لیلا بهرامی، یک مربی موفق در گذشته کاراته ایران است. او امروز در حالی هدایت تیم‌های پایه کومیته ایران را در اختیار دارد که چند سالی در این مسند نبود.
در دورانی که لیلا بهرامی دور از گود بود، البته خود را از اظهار نظر درباره کاراته دور نمی‌کرد. نه کادر وقت تیم‌های ملی در این مدت و نه فدراسیون کاراته از انتقادات لیلا بهرامی در امان نبودند.
بهرامی همین چند ماه قبل به تیم ملی در همان فدراسیونی که منتقد آن بود بازگشت و همه انتقادات طبیعتاً تبخیر شد و به هوا رفت.
روز تبخیر
برگردیم به مسابقات قهرمانی آسیا در قزاقستان و اظهار نظر تاریخی لیلا بهرامی. او گفته است که فکر می‌کند هر 7 بازیکن تیم‌های نوجوانان و جوانان ایران روی سکو می‌روند و گفته است که به این تیم “باور دارد.”
او همچنین از وضعیت بدنی نفرات در انتخابی زنجان انتقاد کرده و حتی اگر این منظور را نداشته (یا داشته) طوری وانمود کرده که آنها از زنجان تا به امروز و با زحمات بهرامی، از این رو به آن رو شده‌اند: “زمانی که این تیم را تحویل گرفتم خیلی ناامید بودم و در زنجان وقتی بچه‌ها را دیدم توی سر خودم می‌زدم!”
لیلا بهرامی باید بداند چطور در جایگاه سرمربی از کلمات استفاده کند. او با این اظهارنظر، مربیان نفراتی را که امروز دل به آنها بسته زیر سوال برده است و تلاش نامحسوسش برای پروموت کردن خود، کاملا محسوس است!
اما چرا این اظهارنظر، حساسیت برانگیز است؟ علت این است که آسیا از مسابقات پایه دختران استقبالی نکرده است و در اوزان مختلف، تعداد شرکت‌کنندگان به شدت کم است و رویداد را به چیزی در حد یک تورنمنت بسیار معمولی تبدیل کرده است.
سطح مسابقات پایه دختران آسیا به حدی است که شاید نفر هشتم و نهم مسابقات انتخابی تیم ملی ما در این مسابقات مثل آب خوردن اول شود. حتی ژاپن هم در این مسابقات شرکت نکرده است.
مجموع شرکت‌کنندگان در ۳ وزن مسابقات نوجوانان، تنها و تنها ۱۴ نفر است و ۱۲ نفر از این جمع مدال می‌گیرند به عبارت دیگر مدال نگرفتن در این مسابقات، دشوارتر از کسب مدال است.
در رده جوانان، تعداد کل شرکت‌کنندگان فقط ۲۲ نفر است در ۴ وزن. ۱۶ نفر هم مدال کسب می‌کنند و تنها ۶ نفر در همه این ۴ وزن نمی‌توانند مدال کسب کنند.
بدین ترتیب در مجموع، فقط ۸ دختر کاراته کای حاضر در ۲ رده نوجوانان و جوانان آسیا از همه کشورها، بی مدال به خانه باز می‌گردند.
ای کاش دختران باارزش ما در رویدادی حضور داشتند که پس از کسب مدال، با افتخار از دلاوری آنها صحبت می‌کردیم و می‌توانستیم موفقیت آنها را افتخار، عنوان کنیم. ای کاش این رویداد، تجربه‌ای ارزشمند برای آینده بود.
در این میان، لیلا بهرامی در بازگشت به تیم های ملی، نباید به سمت و سویی برود که ما و دیگران احساس کنیم که در تلاش برای ساختن قهرمان از خود است.
قهرمان، مربیانی بودند و هستند که این نفرات و شایسته‌های دیگری که در تیم ملی نیستند را با خون دل ساختند و رشد دادند و ثمره کارشان به دست لیلا بهرامی رسیده است.
عاقلانه‌تر این بود که بهرامی با چهره موفق و شایسته‌ای که از او در ذهن داریم درباره این مسابقات اظهارنظری واقعی و متواضعانه می کرد. او باید بداند که از چه ادبیاتی استفاده کند و این جایگاه شایسته چه رفتاری است.
