به گزارش افرا ورزش، لیگ برتر والیبال زنان ایران به مهم‌ترین مسابقه خود تا به امروز رسیده است. سومین و آخرین تقابل نیمه‌نهایی بین سریک گنبد کاووس و سایپا به میزبانی شمال ایران.
پس از پیروزی ۳ بر ۲ سایپا در بازی اول در سالن لبریز از تماشاگر گنبد، به نظر می‌رسید سریک در حال رویارویی با تجربه‌ای مأیوس کننده در پایان فصلی است که در اغلب آن صدرنشین بود.
با این وجود، اراده در سریک قوی‌تر از تابلوی نتیجه بازی رفت. بنابراین، آنها در بازی دوم در تهران – مسابقه‌ای پر افت و خیز – در آخرین ست و در امتیاز ۱۸ برنده شدند و کار به بازی سوم کشیده شود.
دوشنبه ۱۷ بهمن از ساعت ۱۳ و با حضور سیستم ویدئو چک، سایپا و سریک یک فوق مسابقه را برگزار می‌کنند. زهرا شیری، هدیه صابری و زینب حقی به ترتیب داور اول، داور دوم و داور ویدئوچک هستند.
برای نیلوفر حجتی آسان‌تر بود اگر الهه پورصالح را در اختیار داشت و نگران اوضاع آیتک سلامت نبود اما پشت او به تیم سرسخت و مهره‌های باتجربه‌اش گرم است.
مهسا صابری و شبنم علیخانی قابلیت این را دارند که تیمشان را از بحرانی‌ترین لحظات، زنده بیرون بکشند و نقش آنها اکنون بیش از هر زمان دیگری آشکار است.
روح تیم قهرمان فصل گذشته با سریک است. این روح را با تماشای زهرا کریمی، این قهرمان سرزنده و بی‌نظیر و با آیتک و هاله متقیان می‌توان حس کرد.
سایپا اما در آن سوی میدان، تیمی است که بی نیاز از تمجید است. کدام تیم می‌توانست از خدشه‌دار شدن اعتبارش در میانه راه به چنین فرصت فوق‌العاده‌ای برسد؟
اگر سایپا امروز تا فینال لیگ برتر والیبال زنان، یک نفس فاصله دارد، کمترین چیزی که در آن دخیل است، اتفاق و شانس است. سایپا؛ آشکارا، خواسته و توانسته و چه قهرمان شود و چه دوشنبه را تلخ به انتها برساند، تیمی در قواره قهرمانی است.
مریم هاشمی در آغاز فصل مجبور شد تغییرات تازه‌ای را در تیمش بپذیرد. والیبال رشته‌ای نیست که بتوان در آن با شانس و اقبال پیروز شد و سایپا برای موفقیت امروزش، نیازی به اقبال نداشت.
مونا خواجه کلایی و سوده رضایی، تنها دهه شصتی‌های سایپا به اضافه مهتاب رحمانی بخش تجربی سایپا را تأمین می‌کنند، مونا آشفته که به‌تازگی ۲۲ سالگی را پشت سر گذاشته، قابلیت این را دارد که دختر تعیین‌کننده بازی باشد و حانیه محتشمی پور، در نسخه تکامل‌یافته خود اثربخش‌تر از همیشه است.
نام نبردن از زهرا صالحی این ستاره بی ادعای ۲۱ ساله، انبوه جوانانی که آینده به آنها تعلق دارد و به همراه نگین شیرتری که آسیب، او را مظلومانه از میدان دور کرد، بی‌انصافی است.
همین اسامی، همین داستان های پشت تک تک این نام ها، همین آرایش دلپذیر دو تیم در فوق مسابقه دوشنبه به خودی‌خود برای دوست داشتن والیبال کافی است.
صرف‌نظر از اشک‌ها و شادی‌هایی که قرار است آخر مسابقه دوشنبه ببینیم، این والیبال است. فرصتی برای این که به ما یادآوری کند، هنوز هم وجود داریم.
