پایان دوره درمان تارا جانی‌ نژاد/ از تمرین با دیوار تا کمپ تیم ملی

به گزارش “آی دبلیو اسپورتس” تارا جانی‌ نژاد بازیکن فصل پیش تیم فوتسال مشکی پوشان مشهد که از شهرستان چرام کهگیلویه و بویراحمد به فوتسال ایران معرفی شده بود حدود 7 ماه پیش دچار پارگی رباط صلیبی پا، شد؛ بعد از عمل جراحی و گذراندن دوران درمان حالا آماده حضور در مسابقات لیگ برتر می‌شود.

تارا که قهرمان کاراته کشور نیز بوده از روحیه جنگنده بالایی برخوردار است، تمام ورزشکارانی که دچار این مصدومیت می‌شوند گاها تا یک سال از میادین دور هستند اما تارا تسلیم نشد و مبارزه کرد، او تنهایی در غربت را به جان خرید تا بتواند خود را به مسابقات المپیک جوانان آرژانتین برساند؛ حالا که اعزام تیم ملی فوتسال بانوان به این مسابقات منتفی است او تلاش دارد تا با انتخابی درست لیگ موفقی را پشت سر بگذارد.

تارا جانی نژاد در خصوص شرایط جسمی‌اش به “آی دبلیو اسپورتس” می‌گوید: از آغاز مصدومیتم فقط یک بار برای امتحاناتم به استان خودم رفتم، تمام این مدت در مشهد بودم و کارهای درمانم را پیگیری می‌کردم. وضعیت تیم‌داری مشکی پوشان در لیگ برتر مشخص نبود و در نهایت مقرر شده تیم هیات فوتبال خراسان رضوی این فصل در لیگ برتر حاضر شود، من مدتی در این شهر بازی کردم و شنیدن این خبر مرا خوشحال کرد.

اگر خداد بخواهد چند روز دیگر مجوز بازی را از دکتر می‌گیرم و با قدرت به لیگ برتر باز می‌گردم؛ از تیم مشکی پوشان ناراحتم با وجود اینکه جزء بازیکنانی بودم که عملکرد قابل قبولی داشت، از قرار دادم تنها 20 درصد گرفتم و برای درمانم یک پنجم هزینه‌ عملم پرداخت شد؛ تا مدتی محل اقامت و هزینه‌ها با باشگاه بود اما حدود 4 ماه است که هزینه اسکان و دیگر خرج ها اضافه شده است من دانش آموزم و منبع درآمدی ندارم چندین مرتبه به باشگاه مراجعه کردم اما نتیجه نگرفتم.

حمایت مربیان تیم ملی مرا دلگرم کرد

سلامتی‌ام برایم اهمیت داشت و این سختی‌ها را تحمل کردم تا دوباره با قدرت به میادین بازگردم. مربیان تیم ملی جوانان خانم‌ها یاری و شریف، خیلی در این مدت از من حمایت کردند و پیگیر کارهای من بودند و دلیل این محبت را انگیزه من عنوان می‌کنند؛ مربیان تیم ملی به این اهمیت نمی دهند بازیکن به کجا تعلق دارد با وجود اینکه از منطقه بسیار محرومی راهی تیم ملی شدم تفاوتی قائل نمی‌شوند و توجه یکسانی به امور بازیکنان دارند.

همبازی‌ام دیوار بود

من برادر و خواهری نداشتم که با آنها تمرین کنم. روبروی دیوار می‌ایستادم و به توپ ضربه می‌زدم.  در چرام تا یکی دو سال پیش حتی سالن مناسب تمرین نبود با این وجود هیچ وقت سختی‌ها مانع من نشده است بلکه نقطه قوت من محسوب می‌شود.

هر چه بیشتر در تنگنای زندگی قرار می‌گیرم مقاوم تر و با انگیزه بیشتر به راهم ادامه می‌دهم. هیچ عاملی نمی تواند مرا از موفقیت باز دارد.

به لر بودنم افتخار می‌کنم اما متعلق به تیمی هستم که با آن قرار دارم

به لر بودنم افتخار می کنم اما وقتی با تیمی قرار داد میبندم خودم را به آن تیم متعلق می‌دانم حتی وقتی به تیم ملی دعوت می‌شدم دوست داشتم این دعوت با نام تیم مشهد باشد چرا که مربیان این تیم و این استان برایم زحمت می‌کشیدند.

من فرصت زیادی نداشتم تا خودم و توانایی‌هایم را به نمایش بگذارم و مصدومیتم نیز باعث شد مدتی دور از میادین باشم با این حال به فصل پیش رو امیدوارم.

هنوز هیچ تیمی از وضعیت من اطلاع ندارد تمریناتم را زیر نظر پزشک جراحم، اساتید دانشگاه و چند فیزیوتراپ دنبال کردم، از نظر فیزیکی در شرایط خوبی به سر می‌برم و منتظر اجازه پزشک برای آغاز فعالیتم هستم. به خودم و کسانی که در این راه به من کمک کردند قول داده‌ام که با توکل به خدا و لطف امام رضا(ع) بهتر از همیشه به میادین برگردم.