حامد اسماعیلی – پایگاه خبری ورزش زنان ایران: مدال آوردن، بالا بردن جام‌ها و عکس‌های یادگاری با لوح‌های قهرمانی بخش مهمی از هدف ورزشکاران است. مدال، عاملی انگیزشی است که ورزشکار برای کسب آن می‌خواهد به اهداف بزرگ‌تری دست یابد. اهدافی که گاه مادی است و به سکه و پاداش و حقوق دائمی ختم می‌شود و گاه غیر مادی است و دستاوردش تا ابد افتخار کردن به ایستادن بر یک سکو و اهتزاز پرچم و درج لبخند در قاب دوربین عکاسان است.
زمانی به این فکر می‌کردم که نام هر یک از ما تا چه زمانی در آفرینش باقی می‌ماند. تا سن مشخصی عمر می‌کنیم و پس از آن، افرادی که ما را می‌شناختند یا اگر فرزندانی در کار باشد، تا سال‌ها به بهانه‌های مختلف نام ما را می‌آورند. اما با گذر از یک نسل دیگر، بتدریج آنها که ما را می‌شناختند هر روز کمتر و کمتر می‌شوند و روزی می‌رسد که انمگار هرگز در این دنیا وجود نداشته‌ایم.
ساده لوحانه است اگر فکر کنیم افتخارات ورزشی، مایه بقای ما برای همیشه است. در نهایت افرادی که در زمره اولین‌ها یا چهره‌های بسیار شاخص هستند کمی بیشتر در آرشیو تاریخ می‌مانند و نام آنها هم هر روز کمرنگ‌تر می‌شود.
شمشیربازهای ایران را در بازی‌های آسیایی ۱۹۷۶ تهران در نظر بگیرید. فقط کمی بیش از ۴۰ سال از آن رویداد و حضور موفق زنان شمشیرباز ایران در آن مسابقات گذشته اما هیچکس حتی اسم آنها را هم نمی‌داند. این یعنی ماندگاری فاکتور مشخصی ندارد. انسان در پهنه زمان در بند است و زمانی که از این بند خلاص شود دیگر در حافطه زمین جایی ندارد.
در این میان تنها یک فرمول برای آفرینش زیبایی در این جهان وجود دارد. رفتاری که مهر و نیکی ببخشد. هیچکس قهرمانان با چهره‌های درهم را دوست ندارد. لبخند هواداران بیشتری دارد. ایضا، بخشندگی.
اطلاعات خبر: *نویسنده: حامد اسماعیلی *منبع: اختصاصی*انتشار ۲۱ فروردین ۱۳۹۹- ساعت ۱۱:۵۳
